Emma Curvers – Iedereen kan schilderen. ISBN 978-90-254-4379-5, 207 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: Atlas Contact 2014.
Familieverhaal vol psychisch leed.
Iris Kostons tracht vrede te vinden met het gezin waarin zij opgroeide. Vader eist alle aandacht op. Hij heeft weliswaar een succesvol bedrijf in zelfsluitende ladesystemen opgezet, maar de man wordt geplaagd door depressies, psychoses, koopziekte, hypochondrie, vernielzucht en suïcidale neigingen. Hij heeft als hobby schilderen. Maar omdat hij tot zijn spijt nooit de grote Turner zal evenaren, schildert hij met behulp van hobby-pakketten en kleurt vakjes in op nummer.
Vader Hans is geen gemakkelijke man. Maar al doet Iris aanvankelijk voorkomen dat moeder, haar zus Mia en zij zelf zwaar onder zijn psychoses lijden, het drietal is zelf ook verre van normaal. Moeder lijdt aan depressies en heeft wat zelfmoordpogingen achter de rug, Mia heeft hypochondrische pijnen en lijdt aan depressies en Iris zelf weet ook met depressies raad en lijdt aan een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. Een lekker, opgewekt clubje. Desondanks krijgt vader de schuld van het verstoorde familiegeluk.
Emma Curvers (1985) studeerde filosofie en is hoofdredacteur van filmplatform Cineville. Ze publiceert freelance. Dit boek is haar debuut
De leden van het gezin Kostons leiden een opmerkelijk leven. De woedeaanvallen van vader, de serviele reacties van moeder, de zussen die wegvluchten naar huis (ze studeren elders) om daar vervolgens hevig hun familie gaan zitten missen… het is een zootje ongeregeld van jewelste.
Merkwaardig is daarom dat Emma/Iris de vader zo als de kwade genius beschouwt. Aan alle gezinsleden zit een steekje los en de schrijfster lijkt daar prat op te gaan. Nadat zij had verklaard dat het boek autobiografisch was – dat staat niet op de flaptekst – daagde vader Hans zijn dochter voor de rechter. Hij kwam er in het boek zo ongenadig slecht af, dat hem dat schade berokkende. Hij eiste dat het boek uit de handel zou worden genomen.
De rechter oordeelde echter dat het boek ‘in de schappen mocht blijven’. Vader had niet werkelijk de merkwaardige schilderhobby die Emma/Iris hem in het boek toedichtte en ook andere rare eigenschappen bleken verzinsels te zijn. Curvers had toegegeven dat het woord ‘autobiografisch’ met enige scheppen zout genomen moest worden. Ze had situaties wat opgeleukt, voor de leesbaarheid van het geheel.
Kan deze debuterende auteur schrijven? Zeker. Wie het ziek-zwak-en-misselijk-sausje verdraagt, houdt een leesbaar boek over. Ondanks alle psychische kwalen is het echter bepaald geen psychologische roman. Meer een lichtgewicht poging daartoe.
Even vatte bij uw recensent de gedachte post, dat de zakelijke vader een een-tweetje met zijn dochter had gesloten. Tenslotte is een proces als dit een geweldige reclame. ‘Ik klaag je aan. We delen de winst’, zoiets. Deelt de dochter naast zijn psychotische, ook vaders zakelijke genen, dan zou dit voorstelbaar zijn.
Treurzang van een schrijfster die interessant gevonden wil worden.