Robert van Eijden – Boek (256 blz.). ISBN 978-90-388-9985-5, 256 pagina’s, € 17,50. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2015.
Over de onwil om te leven en het schemergebied tussen normaal en gek.
Freelance tekstschrijver Robert van Eijden kent weinig passies. Hij wil dat zijn leven geordend verloopt, dat hij iedere dag zijn Witte Trappisten in zijn stamkroeg kan gaan drinken en dat hij de huur kan betalen zodat hij geen gezeur aan zijn hoofd krijgt. Want aan gezeur heeft hij een bloedhekel. Net als aan veranderingen. Die hekel aan veranderingen vormt de leidraad van zijn leven en van dit boek.
De wereld schudt dan ook op z’n grondvesten als een man van de woningbouwvereniging hem komt vertellen dat zijn flat gerenoveerd wordt. Van Eijden kan in zijn flat blijven wonen, maar zal wel wat last van de bouwvakkers ondervinden. Die last brengt hem tot wanhoop. Niets is meer zoals het hoort te zijn. 
Robert van Eijden (1972) is zowel de schrijver van, als de hoofdpersoon uit dit boek. Hij verdient zijn brood als eindredacteur en is schrijver van teksten.Op de site www.maarwatishet.nl schrijft hij absurde verhalen. Daarbij animeert hij zijn lezers: ‘Wilt u ook van die lekkere teksten? Ik ben te huur. (…)’ . Om af te sluiten met: ‘Behang afstomen ben ik overigens ook behoorlijk goed in.’ Dergelijke teksten noemt Van Eijden idiosyncrasieën.
Schrijver én hoofdpersoon delen een merkwaardige hobby, namelijk het lezen van vrouwenblogs en de probleemsites van vrouwenbladen. Daarover kan Van Eijden spottend, amusant, soms zelfs buitengewoon grappig schrijven. Maar net zoals velen na enige tijd toch ernstige jeuk krijgen van het lach-of-ik-schiet genre, lopen ze dat risico ook bij dit boek.
Want Van Eijden kan vlot schrijven. Maar in zijn taalgebruik en zijn manifestatie van eigenaardigheden doet hij mij vooral denken aan een ‘oudere jongere’, in 1985 zo treffend en weergaloos écht grappig geportretteerd door het duo Koot en Bie dat de uitdrukking sinds die tijd volledig bestaansrecht heeft verworven. Want oudere jongeren bestaan nog steeds. Dat blijkt uit Boek (256 blz.).
Wie zichzelf zo portretteert is voor mij een beetje sneu. En een sneue schrijver is maar heel, héél even leuk.
Extraatje: Op Spotify staat een playlist met bijna alle nummers en/of artiesten die in dit boek worden genoemd.