Marianne Janssen (‘s-Gravenhage, 1947)
werd na haar opleiding HBS-A leerling-journalist bij de Delftsche Courant. Na haar verhuizing naar Haarlem kwam zij bij Libelle te werken. Ondanks dat zij met veel plezier terugkijkt op die tijd (1972-1974) werd haar duidelijk: ik ben geen bladen-, maar een krantenmens.
Zij ging freelancen en werkte voor bladen én kranten. In 1978 vroeg dagblad De Telegraaf haar in vaste dienst te komen. Dat was een dagelijks feest, zij bleef er tot haar VUT in 2010. Zij schreef voor de Woonkrant, Vrouw, Werk & Welzijn en Onderwijs. Zij bekleedde 20 jaar (1985-2005) de post Onderwijs: zowel voor de nieuwsdienst, de voorlichtende artikelen als de politieke commentaren. Eens in de 14 dagen schreef zij een column over nieuws op het politieke onderwijsfront. Daarnaast schreef zij vanaf 1985 tot de VUT een wekelijkse column voor de pagina Vrouw. Tussen de bedrijven door schreef zij reportages over ontwikkelingswerk en goede doelen: ‘Schrijvend bedelen’, noemde zij dat. Daarvoor reisde zij de hele wereld over. Van 2007 tot haar laatste dag bij De Telegraaf werkte zij voor de pagina’s WUZ: Wat U Zegt; de brievenrubriek en de ‘Stelling van de Dag’, waarin lezers via een dagelijkse enquête hun mening geven over actualiteiten.
Marianne werkte tot en met 2016 als vrijwilliger voor museum MOTI (Museum of the Image), gevestigd in Breda. Zij voerde de eindredactie over teksten voor publicaties en exposities. Onder de naam Tekstbureau Tempelier werkt zij als redacteur / corrector voor een uitgeverij.
In 2005 kwam er bij Uitgeverij Karakter een boek uit met 100 verzamelde columns over ‘mensen in de verschillende seizoenen van hun leven’: Oud was voor later. In 2011 en 2013 publiceerde zij twee novellen. In 2016 verscheen bij Just Publishers in Meppel haar hartverscheurende roman Anna’s Oorlog. Bij dezelfde uitgever verscheen in 2017 haar boek De soep ruikt naar hond over de vaak harteloze repatriëring van Indische Nederlanders.
Eind 2013 vroeg Adrianus haar als mede-recensent voor Leeskost. Marianne accepteerde graag. Zij vindt het heerlijk werk voor een fervent lezer én schrijver. Zij leest (bijna) alles wat los en vast zit. En ontdekt al lezende schrijvers, die lezers van Leeskost.nl niet zouden mógen missen. Dat maakt het werk extra plezierig.Want gedeelde vreugde is dubbele vreugde en dat geldt ook voor lezen.
Piet Windhorst (Goes, 1943)
volgde in Bloemendaal de opleiding voor onderwijzers, de kweekschool, nu de Pabo. Na zijn militaire dienst in 1964 begon hij bij het basisonderwijs in Heemskerk en werkte daar vier jaar. Ondertussen was hij begonnen met een studie Nederlandse taal en letterkunde. In 1968 stapte hij over van de basisschool naar de mavo, waar hij leraar Nederlands en aardrijkskunde werd in Amstelveen. Vanaf 1978 werkte hij aan het Hermann Wesselink College, een grote scholengemeenschap voor mavo, havo, vwo. Hij doceerde met veel plezier aan alle schooltypen als leraar Nederlands. Nederlands geven kan heel aantrekkelijk zijn. Bij de leerlingen de liefde voor de literatuur bijbrengen was voor hem een uitdaging. Daarnaast was hij actief in het project Gericht Schrijven: de leerlingen leren om doelgericht en publiekgericht te schrijven. Ook was hij actief in het NT2-onderwijs, speciale lessen Nederlands voor anderstalige leerlingen, later tevens als taalcoördinator. Hierbij gaf hij zijn collega’s van andere vakken adviezen om hun instructietaal te vereenvoudigen en om de leerlingen schoolboekteksten via een bepaalde leesstrategie te leren bestuderen.
In 1985 begon hij aan een HBO-studie theologie, die hij in 1990 met succes afrondde, gevolgd door een kerkelijke opleiding. Nadat die voltooid was kon hij in de kerk aan het werk als pastoraal werker, tot 2004 naast zijn onderwijstaak. Hij was pastoraal werker in Hoofddorp, Hoorn en ook enige tijd geestelijk verzorger in het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp. Sinds 2002 is hij werkzaam als ouderenpastor bij de Evangelisch-Lutherse Kerk in Haarlem.
In april 2013 vroeg Adrianus hem als mede-recensent voor Leeskost en met veel plezier pakte hij deze taak op. Zijn eerste recensie behandelde de prachtige roman Vader van God van Martin Michael Driessen. Inmiddels is hij onderweg naar zijn 200ste recensie. Het liefst recenseert hij literaire romans, maar hij vindt het ook leuk om af en toe een thriller te bespreken. Leeskost biedt hem ook ruimte voor het behandelen van religieuze boeken.
Piet vindt het recenseren is een mooie en interessante hobby: je blijft bij in de literatuur en je kunt onze lezers goede voorlichting geven over nieuw uitgekomen boeken.
Job ter Steege (Weesp, 1948)
studeerde na zijn gymnasiumopleiding in Haarlem aan de Universiteit van Amsterdam en het Conservatorium van Amsterdam muziekwetenschappen met als specialisatie schoolmuziek en barokmuziek.
Gedurende 43 jaar gaf hij les aan verschillende scholen voor voortgezet onderwijs. Daarnaast was hij als leraar methodiek en stagebegeleider 30 jaar verbonden aan het Conservatorium van Amsterdam.
Vanaf 1977 publiceerde hij in vakbladen voor muziek en muziekonderwijs en was hij van 1979 tot 2005 redacteur van de tijdschriften Mens & Melodie, Muziek & Onderwijs en Kunstzone.
In 1982 verscheen zijn eerste boek Muziekonderwijs in de Praktijk. In 2005 werkte hij mee aan de muziekmethode Tracks en in 2008 aan de muziekmethode Jukebox.
In 2012 kwam Prostaatkanker in pittige columns uit. Hierin beschrijft hij met ernst en humor wat je overkomt als je langs de rand van de afgrond gaat. In het zelfde jaar kwam het boek Muziekonderwijs in pittige columns uit. Voor een belangrijk deel is dit een bundeling van columns die hij schreef voor tijdschriften met vooral aandacht voor de harde en soms hilarische werkelijkheid van het dagelijkse muziekonderwijs.
In de satirische thriller Verstrikt in het HBO (2013) worden twee studenten slachtoffer van directies, mentoren, stagebegeleiders, onderwijskundigen en andere machthebbers in het onderwijs. Ondanks de luchtige toon, toch een waarschuwing.
Jobs vrienden en bekenden kijken elk jaar met verlangen uit naar de verslagen over zijn vakantie, die hij dagelijks mailt. De mails van 2019 bundelde hij in Navarra. Over pittige reizen.
Door een gelukkig toeval leerde hij Adrianus kennen. Eenmaal gepensioneerd is er veel tijd vrij voor lezen en Adrianus stelt hem daarbij in de gelegenheid er daarna ook nog over te mogen schrijven. Dat is in zijn ogen een dubbel cadeau. Zijn smaak is tamelijk breed, maar spannende literatuur en historische onderwerpen hebben de voorkeur. En het mag natuurlijk ook over muziek gaan. Liever niet over sport, want daar heeft hij helemaal niets mee.
Behalve lezen is Job ter Steege ook dol op piano spelen. Liefst jazz en blues. Thelonious Monk is zijn held.
Suzanna Esther (Amstelveen, 1966)
Suzanna Esther, pseudoniem voor Esther Suzanna Mäkel, werkte jarenlang in het bedrijfsleven en studeerde literatuurwetenschap en psychologie. Haar schrijverscarrière begon ze als columniste, inmiddels is ze voltijds auteur.
Ze debuteerde met Wervelstof Oklahoma (2017), een spannende novelle gebaseerd op waargebeurde feiten. De magisch realistische roman de Stem verscheen in 2018. Vervolgens schreef ze de thrillerserie Kamp Alpha: de pest meester (2020) en de nieuwe wereld (2021) die ze in eigen beheer uitgaf (Poseidon Uitgevers), gevolgd door de psychologische roman Giftig (2021). Inmiddels werkt ze gestaag door aan haar zesde spannende roman.
Naast haar passie voor taal houdt Esther Suzanna veel van haar huisdieren, van lezen en leren, schilderen en tekenen, de natuur, haren knippen en entertainen.
In juni 2021 schreef ze haar eerste recensie voor LeesKost.
En verder
plaatsen wij regelmatig wat minder frequent recensies van Genovefa, Jeroen Griekspoor, Els R. en Ingrid Moorman, de laatste op culinair gebied.