Marion Pauw – We moeten je iets vertellen. ISBN 978-90-263-3152-7, 227 pagina’s, € 19,99. Amsterdam: Ambo|Anthos 2015.
Thrillerschrijfster rekent af met haar strenge christelijke milieu.
De gerenommeerde thrillerschrijfster Marion Pauw (1973) stopt voorlopig met schrijven: ze gaat beginnen met een zaak. Met dit zeer merkwaardige boek neemt ze afscheid. Een thriller is het zeker niet, literair is het wel. Het is eerder geestig dan spannend. Ironisch en soms sarcastisch spreekt ze in toelichtende voetnoten over de eisen die je kunt stellen aan een literaire thriller, de uitgevers, boekhandelaars, de lezers en vooral de recensenten. Vooral de laatsten moeten het ontgelden. Ze wenst hen zelfs ‘een altijd blijvende gordelroos’ toe als ze over dit boek een slechte recensie schrijven.
De roman, zo zullen we dit boek maar aanduiden, kent drie verhaallijnen. De schrijfster Kathelijne (vroeger Ruth), heeft een boek geschreven over haar christelijke achtergrond. Het gezin behoorde tot een Pinksterkerk-achtige kerkelijke gemeente. Ze had een moeilijke jeugd waarin niets mocht, maar waar ook sprake was van misbruik. Dit laatste betrof haar vriendin. Ze schreef er een thriller over die veel succes had. Haar ouders en de gemeenteleden waren heel boos en wilden niets meer met haar te maken hebben.
Kathelijne probeert in haar nieuwe roman een ander onderwerp aan te snijden, maar het schiet niet op en haar uitgever vindt het ook niets. Door bepaalde dromen over haar jeugd komt ze weer terecht bij haar christelijke jeugd. Er is een mysterie rondom een meisje Tabitha. Kathelijne keert terug naar haar dorp en spreekt haar ouders, een vriendin en de voorganger. Uiteindelijk wordt dit mysterie onthuld door haar ouders: we moeten je iets vertellen.
De tweede verhaallijn gaat over het leven van Kathelijne als schrijfster in Amsterdam-Zuid en haar verhouding met een getrouwde man. Ze blijkt van hem in verwachting te zijn en onmiddellijk wordt gekozen voor een beëindiging van de zwangerschap. Er is geen enkele twijfel. De ‘spijt’ komt later. Gelukkig is een abortus niet nodig en zijn pillen voldoende. Het verloop van deze behandeling wordt zeer gedetailleerd verteld compleet met alle onsmakelijke bijzonderheden. Naast de ongewenste zwangerschap gaat het vooral over de tweestrijd van haar minnaar over de keuze voor zijn gezin of Kathelijne. Niet zo’n origineel thema.
Er is nog een derde ‘verhaallijn’. Af en toe spreekt Marion Pauw de lezer rechtstreeks toe. Zo begint ze met een uiteenzetting over de beginzin van een roman. Ze spreekt ook voortdurend over de eisen van een thriller en of zij als schrijfster daarvan hieraan voldoet. Ze geeft ook toelichtingen in de vorm van voetnoten. Aan het eind spreekt ze over de vereisten ven een goed slot. Ze eindigt echter met een afscheidsgroet aan haar lezers: lieve lezer: dank je wel. Je bent goed voor me geweest. Ik zal je gifgroene vierkante bril missen.
Pauw schrijft dus een laatste boek dat nog al afwijkt, zowel qua vorm als inhoud. Het is wel vermakelijk. Ze kan heerlijk ironisch schrijven over Amsterdam-Zuid en vooral over mannen.
Harold, haar uitgever, beschrijft ze als volgt: Harold is een gedistingeerde heer die met een aardappel in zijn keel over onbegrijpelijke dingen praat, ik vermoed voornamelijk om andere mensen zich dom te laten voelen. Over Thomas haar tussen-door-minnaar zegt ze: Thomas zit aan een tafeltje bij het raam en heeft wederom zijn best gedaan om er hip uit te zien. Deze keer draagt hij een grofwollen vest en een T-shirt met een wijde hals met een opdruk van een of andere ongetwijfeld toffe band.
Laten we hopen dat Marion Pauw na een pauze toch weer thrillers gaat schrijven, zoals bijvoorbeeld Hemelen (2014; zie https://www.leeskost.nl/?p=4571) Ze is één van de betere schrijvers van dit genre in Nederland. Dat bewees wel het winnen van de Gouden Strop met Daglicht (2008), een boek dat ook verfilmd is.
Vermakelijke en interessante afscheidsroman van Marion Pauw