Jet van Vuuren – De oppas. ISBN 978-90-452-1143-5, 300 pagina’s, € 15,-. Uithoorn: Karakter 2015.
Vrouw zit jaren onterecht vast voor de moord op haar oppaskind.
Als Kim na een straf van 13 jaar de gevangenis verlaat, is ze vervuld van één gedachte: ze zal degene die haar al die jaren van haar leven heeft afgenomen vinden. Zij heeft haar oppaskind Suze indertijd niet vermoord, maar ze meent te weten wie dat wél heeft gedaan. Díe persoon zal ze straffen.
Ze kan haar plan echter niet alleen uitvoeren. Een oud ‘bajesmaatje’ helpt haar en brengt haar daarna stevig in de problemen. En er komt nog een stoorzender op haar pad: de inmiddels volwassen broer van de vermoorde Suze. Hij heeft dezelfde plannen als Kim, maar richt zich op een andere dader.
Jet van Vuuren (1956, schrijversnaam van Hennie de Groot) was bibliothecaresse en beeldend kunstenaar toen ze begint te schrijven. Ze debuteerde in 2011, schreef sinds die tijd twee thrillers per jaar en richt zich nu bijna fulltime op het schrijven. In haar thrillers is de hoofdrol meestal weggelegd voor behoorlijk verknipte en moordlustige vrouwen. Dit is haar zevende thriller. Ze heeft inmiddels 100.000 boeken verkocht en bedient duidelijk een flink publiek.
Hoofdpersoon Kim was in haar jonge jaren niet bepaald ‘de ideale oppas’. Ze vindt de zorgkinderen Max en Suze vervelend, rookt liever een joint of vrijt met buurman Anton, die als echtgenoot van de bedlegerige, zeurderige Dorien wel trek heeft in een groen blaadje.
Tijdens haar stiekeme ontmoetingen met Anton draagt ze Max op voor zijn zusje te zorgen. Op een dag is Suze weg. Niet lang daarna vindt men haar lijkje bij Kim in de tuin. En Kim kan ontkennen wat ze wil, ze wordt schuldig bevonden aan kindermoord, ondanks dat ook de kleine Max zegt dat Kim niets gedaan heeft. Maar wie gelooft er nu een kind dat onlangs zo’n schok heeft gehad? Niemand toch?
Al met al een aardig plot. Niet ‘bloedstollend spannend’, zoals ik bij de beschrijving van Van Vuurens andere thrillers zie staan, maar dat hoeft ook niet per se. Wat wél moet – althans, dat vind ik een vereiste bij een thriller – is dat de lezer niet bijna van meet af aan weet waar de geschiedenis op uitdraait. En dat is bij dit boek wel het geval. En daarmee houdt de lezer geen thriller maar een plezierig leesboek in handen, maar geen ‘literaire thriller’ zoals het wordt geafficheerd.
Ik had voor een zevende thriller zorgvuldiger taalgebruik verwacht. De uitgeverij zou deze succesauteur een goede redacteur moeten aanbieden.
Voorbeelden?
‘Zijn mond hapte naar adem’. ‘Hardop baalde ze’. ‘Het afdak bood onvoldoende schuilgenot’. Of de zin over een vrouw die in de spiegel de wallen onder haar ogen aanschouwt: ‘Hoeveel theezakjes, komkommerschijven, gelpads en aambeienzalf had ze daar niet op gesmeerd?’.
Daargelaten dat je de eerste drie niet smeert maar ‘legt’ is het smeren van aambeienzalf op oogwallen zeker niet ongevaarlijk. (zie dokterdokter.nl)
Dát soort dingen, het is jammer, maar het boek staat er vol mee. Van Vuuren heeft een redacteur voor de finishing touch nodig. Het zou haar thrillers ten goede komen. Want ze bedenkt ze toch maar, die plots. Die gave verdient een ambachtelijke afwerking, dat zal ook haar lezers plezieren.
Plezierig leesvoer.