Ernest van der Kwast – Mama Tandoori. ISBN 978-90-388-9320-4, 214 pagina’s, € 17,50. Amsterdam: Nijgh en Van Ditmar, achtste druk 2010.
Dit boek gaat voornamelijk over de Indiaanse moeder van de auteur. Ze kwam in 1969 met twee koffers naar Nederland en ging aan de slag als verpleegster. Zijn vader, een puur Nederlandse student geneeskunde met flaporen, werd verliefd op deze exotische vrouw. Het begint met een prachtige beschrijving van het temperament van zijn moeder, (wie haar niet aanstond werd achtervolgd met de deegroller) enerzijds haar zuinigheid, anderzijds verslaafdheid aan aanbiedingen (ze kocht zelfs ladingen kattenvoer terwijl het gezin geen kat had en gaf tijdenlang mooi ingepakte blikjes kattenvoer als verjaardagscadeau – reden waarom het gezin steeds minder werd uitgenodigd op verjaardagen), haar verhuiswoede en haar verzamelwoede. De puur Nederlandse vader van Van der Kwast ondergaat alles lijdzaam onder de verzuchting ‘Was ik maar een rat in Delhi’. Een en ander is zo hilarisch beschreven dat ik regelmatig dubbel lag van het lachen. En dan komen opeens de grote drama’s uit het leven van zijn moeder. Haar eerste liefde, een kapitein die zij had verpleegd en het feit, dat haar oudste zoon, haar trots, geestelijk gehandicapt bleek te zijn. Deze hartverscheurende zaken zijn heel ingetogen opgeschreven. En dan wordt het boek plotseling weer hilarisch. De pas die de begeleider van een gehandicapte in staat stelt gratis met het openbaar vervoer te reizen wordt onder de bekwame leiding van de moeder van de auteur op grote schaal misbruikt om met broer op sleeptouw overal heen te gaan. Ze wist ze zelfs met haar zoon gratis naar Lourdes te gaan. Helaas gebeurde daar voor haar zoon geen wonder. Moeder was een ware huistiran. Vader mocht niet thuis werken en moest zijn toevlucht zoeken op de wc, maar zelfs daar werd hij niet met rust gelaten. Moeder kwam aan de wc-deur ruiken of hij wel werkelijk poepte.
En zo rijgen de verhalen en de anekdotes zich aan elkaar. Over de atletieksuccessen vroeger van moeder en tante in India en van Ernest zelf. Hoe zijn moeder als jurylid handelde in consumptiebonnen en lunchpakketten en hoe hij niet geselecteerd mocht worden voor de Indiase Olympische ploeg (Hij was geboren in Bombay) omdat hij zijn gymnasiumdiploma moest halen. Hoe hij zijn moeder diep teleurstelde door schrijver te worden in plaats van econoom, advocaat of arts. Ze schaamt zich nog steeds.
Aan het eind wordt het boek meer tragikomisch, met het verhaal over zijn in Canada zwervende oom en zijn verslag van familiebezoek in Canada.
Wie dit aanspreekt moet het goedgeschreven boek zelf lezen. Geen wonder dat het veel verkocht en veel geprezen is en genomineerd werd voor de NS Publieksprijs 2010.
Dit boek is op 12 januari 2010 eveneens besproken in het programma PuurCultuur van MeerRadio.