Renate Dorrestein – Zeven soorten honger. ISBN 978-90-5758-800-5, 269 pagina’s, € 21,94. Amsterdam: Podium 2016.
Leefstijlverandering voor corpulente mannen en een meisje met anorexia.
Het verhaal speelt zich af in een exclusief kuuroord waar vermogende mannen met een ernstig overgewicht proberen af te slanken. Via diëten en veel sport raken ze tientallen kilo’s kwijt. Ze moeten een enorme borgsom betalen die ze alleen terugkrijgen als het streefgewicht is behaald. De dagelijkse routine wordt ernstig verstoord als een nieuwe gast zijn aan anorexia lijdende dochter meeneemt.
Renate Dorrestein ( 1954) is een bekend schrijfster die haar sporen al heeft verdiend, ze schreef 21 romans en kreeg de Annie Romeinprijs voor haar hele werk. Na een schrijversblok schreef ze in 2015 de roman Weerwater in opdracht van de gemeente Almere. Haar inspiratiebron ging weer vloeien en deze roman is daar het resultaat van.
Het echtpaar Nadine en Derek Rarendorp leiden het exclusieve William Banting – instituut. Het doel is om dikke mannen via gezond voedsel en veel beweging te laten afvallen. Ze noemen zich echter geen afvalkliniek maar een instituut waar je een andere, gezondere leefstijl wordt aangeleerd. Ze volgen de theorieën van William Banting. Hij was zelf een heel dikke man die de eerste dieetgoeroe werd. Het instituut dat in de Bloemendaalse duinen ligt is heel goed geoutilleerd. Er zijn sportzalen, een sauna, een zwembad en een tennisveld. Elke avond wordt er een lezing georganiseerd. Een probleem vormt het afnemend aantal cliënten.
De schrijfster laat in het begin veel gebeuren. Er ontstaan de nodige problemen. Derek vertrekt enige tijd naar IJsland om daar lezingen te geven en nieuwe cliënten te trekken. In zijn afwezigheid heeft Nadine enkele nare ervaringen die ze niet aan Derek vertelt. Ze wordt bij een alcoholcontrole betrapt op een te hoog promillage en zal zich voor de rechter moeten verantwoorden. Vervolgens rijdt ze een zwerver aan die gewond raakt. Ze neemt hem mee naar de inrichting, waar hij voor enige opschudding zorgt. Nog groter wordt de onrust omdat Nadine een 15-jarig meisje toelaat met anorexia. Zij denkt dat ze verder gaat afvallen, maar ze proberen haar juist te laten aankomen in gewicht. Ook Derek heeft zijn geheimen. Die gaan over zijn verblijf op IJsland en de financiële toestand van het instituut. Allemaal zaken die de lezer van spanning voorzien.
Naast het verhaal besteedt de schrijfster aandacht aan enkele zaken die haar dwars zitten. Ze is bijvoorbeeld geen liefhebber van het huishouden. Die opvatting komen we tegen als Nadine over haar moeder vertelt. In een lange opsomming van saaie taken laat de moeder van Nadine zien hoe saai en afstompend het is. Alleen al het bereiden van het eten dat door het gezin in een kwartiertje naar binnen wordt geschrokt. Zij berekent dat etenswaren van supermarkt tot bord zeven keer door haar handen gaan. Ze kapt met het huishouden, ze is het zat.
Ook het moederschap is niets voor Dorrestein, hoewel ze wel van kinderen houdt en al haar romans kinderen bevatten die lekker impulsief en spontaan handelen. Dat de rol van moeder moeilijk is laat de schrijfster zien bij het personage Nadine en de manier waarop zij omgaat met het meisje Hedwig. Ze weet zich af en toe geen raad. Toch ontroert de relatie van Nadine met Hedwig soms ook.
Waar de schrijfster de meeste aandacht aan besteedt is de voedselhype in deze tijd. Ze spreekt heel ironisch over mensen die hun voedsel alleen in speciale winkels kopen, bijvoorbeeld vlees bij de ‘ambachtelijke vleesjuwelier’. Ze laat zich heel laatdunkend uit over dikke mannen. Wat ze echt belachelijk vindt is dat deze mannen van zichzelf vinden dat ze ondanks hun zwaarlijvigheid toch nog aantrekkelijk zijn voor de vrouwen. Dit wordt duidelijk als aannemer Sand met de keukenhulpen flirt. De grijns op de vlezige ossenkop van Sand, de onnatuurlijke rode wangen van het meisje. Donderjaagt die oversekste opschepper met het personeel?
Er is bij Dorrestein altijd de nodige ironie en er weer de nodige hilarische situaties, wat het boek prettig leesbaar maakt. Heel knap is de manier waarop hoofdpersoon Nadine wordt neergezet. Haar karakter is goed uitgewerkt, je kunt als lezer alles prima meebeleven. De oplossingen aan het eind komen wel een beetje uit de lucht vallen.
Amusante roman.