Sharon Bolton – Kleine zwarte leugens. Vertaald uit het Engels (Little Black Lies) door Anda Witsenburg. ISBN 978-94-005-0806-4, 416 pagina’s, €19,99. Amsterdam: A.W. Bruna 2017.
Vrouw wil de dood van haar kinderen wreken op haar beste vriendin.
Zeebiologe en walvisexpert Catrin heeft een aardige man, twee schatten van jongens, een derde kind is onderweg. Ze woont op één van de Falklandeilanden en ze is domweg gelukkig. Tot de ommekeer komt. Haar zoons zitten in de auto bij haar beste vriendin Rachel. Die parkeert de auto op een klif en verlaat hem even om iets op te halen. Of de auto nu wel of niet op de handrem stond of dat één van de jongens er aan zat, niemand zal het ooit weten. De auto glijdt van de klif en stort in zee. De jongens zijn dood. Catrin krijgt een miskraam, haar man verlaat haar als ze het verdriet niet los kan laten.
Rachel, moeder van twee kinderen en de derde onderweg, wordt het onderwerp van Catrins diepe haat. Zij wil haar kinderen wreken, en Rachel ernstig straffen. Zal ze haar doden, kan ze dat?
Op het eiland zijn de afgelopen twee jaar twee kleine jongens verdwenen en nooit meer teruggevonden. Juist als Catrins plannen vaste vormen aannemen, verdwijnt er een derde kind.
Kan Catrin doden, vraagt ze zich af. Op het strand van het eiland verderop spoelen 160 walvissen aan. Er wordt een grote reddingsactie op touw gezet waaraan Catrin als deskundige de leiding geeft. Uiteindelijk moet ze besluiten een groot aantal walvissen te euthanaseren om ze een langzaam, gruwelijk en pijnlijk einde te besparen. Ze schiet ze dood, stuk voor stuk. De bevolking van het eiland en de toeristen beschouwen haar als een beul. Ze kan geen goed meer doen. Maar ze constateert in haar dagboek nuchter: Ik heb er geen moeite mee om te doden, ik ben er zelfs tamelijk goed in’.
Sharon Bolton (1961) ging schrijven om haar studieschuld af te betalen. Ze debuteerde in 2008, dit is haar achtste thriller. Ze won verschillende prijzen.
Dit is bepaald geen recht-toe-recht-aan verhaal. Via omwegen maken we ook kennis met de Falklandstrijder Callum die zich op het eiland gevestigd heeft om van zijn posttraumatische stressstoornis (ptss) af te komen. Catrin lijdt in wezen ook aan zo’n stoornis. De twee verstaan elkaar en raken innig bevriend.
Naast deze verhalen is er het verhaal van Rachel, ooit de beste vriendin van Catrin, nu haar vijandin. Rachel wordt verteerd door schuldgevoel. Ook zij is de weg kwijt, zozeer dat zij moeite heeft om van het jongetje te houden dat na het ongeluk werd geboren. Als de kleine Peter verdwijnt staat het eiland opnieuw op stelten. De roddelmachine doet zijn werk en begint schuldigen aan te wijzen.
Dit is een vernuftig opgebouwd verhaal in een bijwijlen zo lugubere setting dat de haren bij de lezer overeind gaan staan. Langzaam maar zeker wordt het patroon duidelijk waarin de schrijver haar kleed weeft. Dood en leven, haat, vriendschap, wraak en liefde vormen de belangrijkste facetten. Welk van deze uiteindelijk tot een oplossing zal leiden, laat ik graag aan de lezer. De wending is heel verrassend.
Bepaald geen doorsnee thriller. Een boek om in één ruk uit te lezen.