Cory Taylor – Sterven een levensverhaal. Vertaald uit het Engels (Dying. A memoir.) door Barbara de Lange. ISBN 978-90-388-0362-3, 143 pagina’s, €19,99. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2017.
Doodgaan is doodgewoon, maar daarmee nog niet eenvoudig.
In 2005, kort voor haar vijftigste verjaardag, liet Cory Taylor een moedervlek bij haar rechterknieholte weghalen. Gewoontegetrouw werd er een biopsie van de weggehaalde huid gemaakt. Niet lang daarna hoorde ze dat ze een melanoom stadium 4 had, een onbehandelbare kanker die zich al verspreidde door haar lichaam. Er volgden jaren van operaties, van relatieve rust, maar steeds opnieuw dook de kanker elders op: in haar lymfeklieren, haar lever. Cory’s man was op de hoogte, een klein aantal goede vrienden, haar tienerzonen nog niet. Maar toen ze een beroerte kreeg en volkomen hulpeloos werd – de kanker had zich naar haar hersens uitgezaaid – viel er niets meer te verbergen. Ze was tien jaar verder inmiddels. En daarna ging het hard. Ze was toen bijna zestig en zou niet veel ouder worden.
Taylor woonde in Australië. In dat land is hulp bij zelfdoding strafbaar. Maar terugkijkend op het langdurige en afschuwelijke stervensproces van haar demente ouders besluit Cory zichzelf haar ‘Marilyn Monroe-cadeautje’ te geven. Ze koopt via internet in China een poeder waarmee ze zelf, zonder hulp, een eind aan haar leven kan maken. Ze wil haar geliefden niet belasten door hun hulp te vragen, ze schrijft ook haar afscheidsbrief vast. En in de laatste weken van haar leven schrijft ze, in een opperste uitbarsting van creativiteit, een boekje over sterven, haar eigen sterven, dat zoveel zal lijken op andermans sterven ook. Ze spot: Ik weeg nog minder dan de retriever van de buren. Desondanks brengt ze de reuzenkracht op haar dood schrijvend vorm te geven. Artsen, verpleegkundigen, familie, vrienden, iedereen steunt haar bij deze taak die ze zichzelf heeft opgelegd: het boek moet er komen.
Cory Taylor (1955-2016) schreef voor televisie en film voordat de romans ging schrijven. Met Me and Mr Booker kreeg ze de Commonwealth Book Prize. Ze overleed in juli 2016, vlak na het verschijnen van dit boek.
Cory beschrijft hoe jammer ze het vindt dat ze niet zelf, via euthanasie, het moment van haar dood mag kiezen. Haar ‘ideale dood’ zou er bijzonder uitzien. Ze zou een afscheidsdrankje willen drinken met vrienden, iedereen willen bedanken van wie ze hield, mooie muziek willen horen en dan stilletjes haar doodsdrankje willen drinken. Terwijl zij zou wegglijden in de dood, zouden haar vrienden doorfeesten, blij dat ze zo mooi is gestorven.
Deze novelle is adembenemend, sterk en moedig. De schrijfster toont haar kwetsbaarheid in haar stervensproces, maar maakt er geen treurig verhaal van en schrijft tevens een ode aan het leven. En, belangrijk voor haar, ze pleit voor de barmhartigheid van een zelfgekozen dood.
Een bewonderenswaardig boek, opgewekt, woedend, wijsgerig.