Francine Oomen – Oomen stroomt over. ISBN 978-90-388-0369-2. 240 pagina’s, € 24,99. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2017.
‘Hormonenhussels’ in een vrouwenleven als ‘hoe-overleef-ik-het boek’ geschreven.
Ik was 52 en ik vond er geen bal meer aan om MEZELF te zijn. Met deze woorden begint Francine Oomen haar boek over de overgang. Dat onderdeel van een vrouwenleven waarover het minste geschreven wordt – tenzij op seniorentoon – en waaronder vrouwen het meeste lijden. Want Oomen is niet de enige 50-plusser die er geen bal meer aan vindt. In Nederland zijn er één miljoen vrouwen in de overgang, 20% heeft daar weinig last van, 80% kampt met klachten.
Zo wist de schrijfster met grote stelligheid dat zij binnenkort zou worden opgenomen in het tehuis waar haar demente moeder woonde. Ook zij vergat immers van alles, raakte de raarste dingen kwijt, vergat woorden en namen, wist onderweg niet meer waar ze naar toe ging, leed aan black outs en wellicht zelfs aan erger: dementie? Samengevat: ze had last van ‘breinblubber’. En als het daar nou nog bij bleef, maar nee. Oomen zag door de bomen het bos niet meer en was daarom labiel, gedesoriënteerd, boos op zichzelf en de wereld, verkrampt, chagrijnig en ga zo maar door. En toen, op een dag, daagde het. Ze bleek in De Overgang te zijn. Die was de schuld van alles.
De overgang. Maar dat kon toch niet, ze menstrueerde toch nog? Het kon wel. Ze zat in de pre-menopauze die gevolgd zou worden door de peri-menopauze en daarna zou de post-menopauze nog komen. Het geheel speelde zich af tussen haar 40ste en 60ste jaar, ze was dus al even op streek. Geen wonder dat ze af en toe het gevoel had dat ze een uitgewrongen spons was. En zij zat zich maar groot te houden, werkte zich gek, voedde kinderen op en trachtte vergeefs haar relatie goed te houden. Wat dat laatste betreft, geen wonder dat ze geen zin had in seks. Als ze het rijtje fysieke overgangsklachten bestudeerde mocht het een wonder zijn dat ze überhaupt nog overeind bleef. Maar nu ze het wist, van die overgang, zou ze er wat aan gaan doen. Eerst bijkomen, dan een boek schrijven om haar overgangs-lotgenoten te vertellen hoe het hormoonstelsel in elkaar zat en wat het teweeg kon brengen.
Francine Oomen (1960) volgde de Design Academy in Eindhoven en vestigde zich daarna als zelfstandig industrieel ontwerper. Ze begon in 1990 met het schrijven van kinderboeken en brak door met haar serie Hoe overleef … Ze kreeg er negen keer de prijs van de Kinderjury voor en nog verschillende andere prijzen.
Oomen bespreekt en tekent – want zij maakte voor dit boek zelf de geestige illustraties – niet alleen welke klachten de overgangsvrouw belagen, maar ze gaat ook op zoek naar mogelijke oplossingen. Van het door artsen veelvuldig gegeven advies hormonen te gaan slikken maakt zij gehakt. Niet alleen door de risico’s die de slikker loopt, maar ook omdat de pillen slechts uitstel van executie betekenen.
Ze ging in therapie. Ze ging daten en trakteert de lezer op een uitbundig kwartet van smaakloze mannen die op haar Tinderberichten af kwamen. Ze knapt daar in zoverre van op dat zij zichzelf een goed humeur bezorgt door al die mannen te gaan tekenen, ze raakt bijna verslaafd aan het swypen (daten via Tinder op je telefoon), puur vanwege de lol om de mannen die zich presenteren als de sterren van de dag.
Uiteindelijk pakt ze zichzelf terdege aan. Ze zoekt de gram in haar verleden, ruimt rommel van vroeger op en komt langzaam maar zeker tot rust. De overgang trekt zich zoetjesaan terug, Oomen krijgt weer zin in het leven.
Dit is een verrukkelijk boek. Bestemd voor alle vrouwen en eigenlijk ook voor mannen. Want de auteur vertelt als vilein presentje ook een en ander over het Climacterium virile, de overgang voor mannen. Ook bij de heren verandert de hormoonspiegel. En wat de gevolgen zijn…, dat scheelt niet zoveel met vrouwen. Daarom kunnen ook zij dit vrouwenboek van A tot Z gaan lezen en ik hoop van harte dat zij dan net zo hard moeten lachen als ik deed toen ik dit boek tot mij nam.
Want het lezen zorgde ervoor dat mij bij tijd en wijle de tranen van plezier en herkenning over de wangen stroomden. Meer dan aanbevolen.