Toon Van Mierlo – Een paar is twee. ISBN 978-94-6001-493-2, 252 pagina’s, € 19,95. Antwerpen: Uitgeverij Vrijdag 2017.
Over vreemdgaan en heel scheve schaatsen.
Het is 2010. België doet moeizame pogingen een regering te vormen, Europa verkeert in crisis en voor de drie zwagers Willem, Stef en Danny verloopt het leven ook al niet soepel. Ze zijn weliswaar alle drie getrouwd met de zussen Gebruers, maar hebben daarmee ook een hork van een schoonvader cadeau gekregen die zijn lieve dochters aanbidt. De lieve meisjes hebben echter wel degelijk minder fraaie trekjes. Dat blijkt al op de eerste pagina van dit (fraai verzorgde) boek als de auteur droogweg noteert: Willem zat op een bank bij het Willemdok aan overspel te denken toen er een man naast hem kwam zitten. Het was 4 uur in de nacht, niet echt tijd voor een wandeling. Maar Willem heeft net te horen gekregen dat hem de horens zijn opgezet en hij heeft er geen zin in zich nu naast zijn Greet in het tweepersoonsbed te vleien. Tot die dag had hij gedacht dat hij gelukkig was, weliswaar niet dolgelukkig want de vonken spatten er niet meer af, maar het kon er alleszins mee door. Ze waren een goed paar. Dat waren ze nu niet meer want een paar was twee, had zijn moeder hem altijd geleerd. En opeens was er een derde in het spel. In Greets spel om nauwkeurig te zijn. Misschien was het dan nu de tijd om zelf iets met Mia te beginnen, een juffrouw van kantoor die hem al heel lang beviel maar die hij, degelijk als hij was, slechts van veraf bewonderd had.
Niet alleen Willem en Greet zijn bezig met de herwaardering van het begrip ‘paar’. Zijn ‘schoonbroers’ rijden ook scheve schaatsen. En schoonmoeder-lief kan er ook wat van. Om van de jeugd nog maar even te zwijgen. Wat is er in vredesnaam aan de hand in deze familie, met de afstammelingen van de nurkse autoritaire schoonpapa? Ieder zoekt zijn of haar eigen oplossing voor de ongenoegens in het dagelijks bestaan. Maar om nu te zeggen dat die oplossingen perspectief bieden voor de toekomst… Gelukkig worden de schoonbroers verenigd in hun liefde voor het wielrijden. Ze kijken samen naar de tv of hun held zal gaan winnen bij Luik – Bastenaken – Luik. Lieve heer, Philippe Gilbert, wat is het toch een kampioen, als ze die niet hadden! Maar dan slaat het noodlot echt toe. Zelfs voor Philippe Gilbert.
Toon Van Mierlo (1971) debuteerde tien jaar geleden met de roman Het geluk van jonge vaders. Dit is zijn tweede boek.
Zonder in details te reden zij vermeld dat het continent wordt getroffen door een griezelige epidemie. Ook degenen die niet getroffen worden moeten hun leefstijl volledig aanpassen. En zelfs dan is er continu de angst voor een allesverzengende dood. Want wat is gevaarlijk, wat niet? Kun je nog vreemdgaan of loop je dan het risico daarin te blijven? De raadsels stapelen zich op. Ligt de oplossing in een ordentelijk leven?
Dit is een geestig boek vol hilarische discussies, grappige wegduikingen en een droogkomische toon die de ernst van een luimig jasje voorziet. Van Mierlo hanteert een sobere stijl die juist in de grimmige situaties verfrissend werkt. De onderkoelde humor wordt mooi gedoseerd.
Geen diepgravend boek. Gewoon lekker grimlachen. Heerlijk op z’n tijd.