Wieke van Oordt – Vrouwen die vreemdgaan. ISBN 978-90-245-7513-8. 331 pagina’s, € 18,99. Amsterdam: Luitingh-Sijthoff 2017.
Vier vriendinnen gaan de verveling te lijf met vreemde mannen.
Bibi, Ysmer, Lotte en Marjolein zijn bevriend sinds ze in hun studietijd samen een huis in de Vijzelstraat bewoonden. ‘De Vijzels’ noemden ze zich toen en nu nog, inmiddels allemaal tegen de vijftig. Ze hebben carrière gemaakt, zijn getrouwd, hebben kinderen, maar de glans is van hun huwelijk af en ze zijn als de dood voor versuffing. Op een dag wordt Bibi tijdens een beurspresentatie overvallen door seksuele lust voor een wildvreemde man. Hij ziet Bibi ook wel zitten. Zonder al te veel plichtplegingen duiken ze tussen de lakens. Bibi voelt zich twintig jaar jonger. Maar toch bezwaart haar het geheim want ze wil niet scheiden van haar aardige, attente man Jesse. Als ze haar vriendinnen in vertrouwen neemt blijken ze alle drie onlangs overspel gepleegd te hebben. Ook in het geheim.
Het zijn hun hormonen, concluderen de dames eenparig. Nu hun onvruchtbare jaren naderen, wil hun lichaam nog even seksueel pieken voor de overgang toeslaat. Ze besluiten de natuur haar gang te laten gaan en richten een club op VDV (Vrouwen Die Vreemdgaan). Ze zullen elkaar op de hoogte houden, niet met bekenden het bed induiken, het niet om die ene  uitspatting tot een scheiding laten komen, niet verliefd worden want het gaat tenslotte slechts om seks en, het belangrijkste, alles geheim houden. Het ‘clubleven’ kan van start. Dolle pret, dolle seks, geheimzinnige ontmoetingen en veel gelach en gegiechel achteraf.
Wieke van Oordt (1967) is Neerlandica. Ze debuteerde in 2008 als kinderboekenschrijfster met Het geheim van de ruilkinderen. Sindsdien schreef ze vijftien titels. Dit is haar eerste roman voor volwassenen.
Op de kaft van dit boek – voor de scherpe blik getooid met een gestileerde vagina – staat de aanprijzing geschreven: hilarische, taboedoorbrekende roman. Een dergelijke reclame wekt bij uw recensent altijd enige verbazing: ‘hilarisch? Dat maak ik zelf wel uit’. Dat hilarische ligt vooral in een moderne Joop-ter-Heul-toon, echt humoristisch wordt het zelden. Ik vind het regelmatig zelfs gewoon flauw.
Wat het ’taboedoorbrekende’ betreft. Overspel, vreemdgaan, een  derde in het spel of de dreiging van verlating vormen in 90% van de liefdesromans het pikante smaakje dat de romance uiteindelijk doet welslagen of juist niet. Niet meer taboedoorbrekend, vreemdgaan en de angst daarvoor vormen tegenwoordig een onontbeerlijk sausje voor de ware liefdesroman.
Van Oordt heeft een vlotte pen. Te vlot bijna. Op pagina 150 keek ik even stiekem hoe veel ik er nog ‘moest’. Nog bijna 200, een hele kluif. Al was het verhaal nog zo jolig.
Wie een opgewekt, maar wel wat oppervlakkig, vakantieboek over vrouwenlol tot zich wil nemen, heeft aan dit boek een mooi exemplaar. Verwacht er echter niet meer van.