Ik ben vrij

Geplaatst op 29 juni 2024 door Adrianus

… maar toch

Leven na een bestseller.

What if. Stel dat het bezoek van Lale Gül aan haar ouderlijk huis, drie jaar nadat ze eruit was ontsnapt, anders was afgelopen. Een ouderlijk huis waar intussen alle kinderfoto’s van Lale waren verwijderd. Het bezoek was op verzoek van haar zusje Defne, die verschrikkelijk lijdt onder de ontstane breuk na het verschijnen van Lale’s eerste boek Ik ga leven. Lale was genegen tot vergaande concessies om de verhoudingen te herstellen. Niet alleen zou ze vergiffenis vragen, maar ze overwoog zelfs om te stoppen met schrijven om haar familie verdere ‘schande’ te besparen.

Het liep echter anders: Lale’s moeder, een stugge analfabete met een oerconservatief geloof eiste dat Lale eerst vergiffenis aan Allah moest vragen voordat er van vergiffenis door de familie spraken kon zijn. En dat bleek voor Lale, inmiddels overtuigd atheïst, een brug te ver. Tijdens de daaropvolgende woordenwisseling zegt moeder onbarmhartig: Mijn kind is allang dood, ik ken jou niet. In tranen vertrekt Lale en belooft zichzelf nooit meer thuis te komen. Nooit meer. Als ik dood ben voor haar, dan is zij dat ook voor mij. Moeder is iemand die ik voortaan zal zien als iemand met alzheimer. Ze is gewoon vergeten dat ik haar kind ben, en iets wat vergeten is, bestaat niet meer.

Het is wrang om te constateren dat nu niets de publicatie van dit boek, Lale’s tweede, meer in de weg stond.

Auteur

Lale Gül (Amsterdam, 1997) Studeerde Nederlands aan de Amsterdamse Vrije Universiteit. Ze gaf in Ik ga leven een niets ontziend verslag van haar jeugd. Ze ziet  een buitenwereld die haaks staat op wat haar thuis en op de Koranschool wordt voorgeschoteld. Naar mate ze ouder wordt doorziet ze tegenstrijdigheden, leugens en de schone schijn van het Turks conservatisme. De botsingen met moeder worden steeds heftiger. Ik ga leven werd een onverbiddelijke bestseller en Gül won er de NS Publieksprijs mee. Ze werd genomineerd voor de Pim Fortuynprijs 2021 en werd in hetzelfde jaar door Elseviers weekblad uitgeroepen tot Nederlander van het Jaar. Anderzijds werd ze ernstig bedreigd door extremistische islamisten. Ze is inmiddels columnist van het Parool.

 In dit boek vertelt Gül openhartig wat haar overkwam na het verschijnen van haar eerste boek en wat de reacties, positief en negatief, met haar deden.

Na haar overhaaste vertrek uit de ouderlijke woning zorgt de burgemeester van Amsterdam Femke Halsema voor veilige voorlopige huisvesting. Later helpt ook justitieminister Dilan Yeşilgöz haar op dit gebied. Enerzijds geniet Lale van haar nieuwe vrijheid en experimenteert er volop op los, maar ze raakt ook in een depressie en besluit uiteindelijk een psychiater te raadplegen. Die constateert na een aantal sessies dat ze bindingsangst heeft. En passant observeert ze ook de Nederlanders, beschouwt hun kerstgebruiken en hun (gebrek aan) gastvrijheid. Ze discussieert met een homofiele Turkse vriend en ergert zich blauw aan hoe hij alles vergoelijkt wat uit naam van de Islam gebeurt.

Ze is niet blij met de reacties van ‘links-progressieve’ mensen. Ze duwen haar in de rechtse hoek. Ze schieten in een kramp omdat ze gewend zijn de moslimgemeenschap juist te allen tijde te beschermen tegen de aanvallen van rechtse politici. Ze noemt namen en rugnummers: Sigrid Kaag en Sylvana Simons. In haar dankwoord vermeldt ze, naast Yeşilgöz en Halsema, politici die haar wél steunden: Lilian Marijnissen, Pieter Omtzigt, Khadija Arib en Geert Wilders.

Lale lijkt gelukkig met haar nieuwe vriend Noah en beschrijft hun (eenmalige) ervaringen met swingen in een Spaanse seksclub. Ze geniet ervan Ik weet niet hoe je een orgasme moet beschrijven, maar het is alsof je in de wolken zit, de engelen voor je zingen en dansen bij een waterval en je alle sterretjes van de hemel duidelijk ziet lachen. Ook Noah heeft het leuk gehad, maar het blijkt niet voor herhaling vatbaar. We hebben het er daarna nooit meer over gehad.

Gül beheerst het schrijven zonder meer. Vaak is ze ernstig en scherp als ze zich ergens over opwindt. Maar ze kan ook speels haar eigen ontwikkeling beschouwen, zoals blijkt uit het stuk Met de borst vooruit over topless zonnen in tietenland.

Voor iemand die tot haar tweeëntwintigste gesluierd was, en het al spannend vond om wat make-up op te doen en skinny jeans te dragen, is het nogal een stap om nu, op mijn vijfentwintigste, al zover te zijn dat ik zonder blikken en blozen die tieten van mij vrij gooi zodra ik voet in het zand zet. Laat ze maar lekker kijken, denk ik dan. Ik ben toch wel trots op mijn voorgevel. Ik heb geen enkele last van mijn geweten En ik voel me ook geen hoer of slet. Of grote zondaar.

Tijdens het lezen van Güls beide boeken moest ik regelmatig aan Jan Wolkers en Maarten ’t Hart denken die meer dan een halve eeuw geleden afrekenden met het benepen Gereformeerde milieu waaruit ze afkomstig waren.

Een openhartig, goed geschreven boek. Soms vlijmscherp, maar ook met humor en ontroerende passages.

Lale Gül – Ik ben vrij. ISBN 978-90-446-5582-7, 367 pagina’s, € 22,95. Amsterdam: Uitgeverij Prometheus 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Autobiografie / memoires | Reacties uitgeschakeld voor Ik ben vrij

De stille weduwe

Geplaatst op 28 juni 2024 door Marianne Janssen

Wie zwijgt slaat toe

Louise Rick in een nieuwe rol.

Politie-inspecteur Moordzaken Louise Rick wordt gevraagd leiding te gaan geven aan een nieuwe afdeling binnen de mobiele opsporingseenheid: P13, ofwel Politiedistrict 13. Dit team moet door het hele land gaan helpen bij het oplossen van zaken die te maken hebben met criminaliteit gericht tegen personen. Ze zal kunnen beschikken over experts die zich gezamenlijk gaan vastbijten in vastgelopen zaken.

De eerste zaak waarmee Louise te maken krijgt, is de moord op een hoteleigenaar. Ze is door haar klusjesman gevonden, met ingeslagen schedel. Louises P13-team blijkt tot haar ongenoegen kleiner dan zij verwacht heeft, maar ze gaan vol animo aan het werk: deze eerste zaak moet een succes worden. De dode vrouw Dorthe Hyllested bestierde het hotel in haar eentje nadat ze een half jaar daarvoor weduwe geworden was. Ze beschikte alleen over wat losse krachten voor de periodes dat ze veel gasten had. Het P13-team gaat het hele dorp af om inlichtingen over Dorthe te verzamelen. De dode vrouw werd algemeen gewaardeerd en men bewonderde de wilskracht waarmee ze na de dood van haar man het bedrijf alleen runde. Waarom wordt iemand die kennelijk geen vijanden had, in ’s hemelsnaam doodgeslagen?

Rick krijgt de sterke indruk dat ze iets over het hoofd ziet. Ze vraagt haar team opnieuw het hele hotel, inclusief de privévertrekken, met een stofkam te doorzoeken. En dan ontdekken ze iets waar ieders hart bij stilstaat. Een teken van leven in het huis waar de dood is langs geweest. Wat of wie zit daarachter?

Louise heeft eerder een liefdesrelatie gehad met Eik, een collega. Ze zijn samen op reis gegaan maar Louise besloot na veel wikken en wegen de relatie met toch te verbreken. Ze vertelde het Eik op een strand in Thailand en liet haar vriend zonder veel uitleg achter terwijl zij naar huis terug ging. Na zo’n besluit is het verstandig de reden voor dat besluit eens uitgebreid uit te praten, maar Louise zette haar hakken in het zand en weigerde dat.

Nu, in deze zaak van leven en dood rond Dorthe Hyllested, is ze genoodzaakt Eiks hulp in te roepen. Hij is de enige specialist bij de politie die haar hiermee kan helpen. Ze neemt schoorvoetend contact met hem op.

Auteur

Sara Blædel (1964) was journaliste en werkte voor de Deense televisie. Ze debuteerde in 2004 als misdaadauteur en ontving voor Grønt Støv meteen de debuutprijs van de Deense Academie van Misdaadschrijvers. Ze is al vier keer gekozen tot auteur van het jaar. Haar misdaadromans rond Louise Rick zijn inmiddels uitgegroeid tot een hele serie. In Nederland zijn eerder vier misdaadromans van haar hand verschenen.

De boeken van Sara Blædel zijn in 31 landen gepubliceerd. Er gingen tot nu toe wereldwijd ruim 5 miljoen exemplaren over de toonbank.

Intussen krijgt Louise Rick akelige telefoontjes van pleegzoon Jonas thuis. Hij past op een bejaarde man en vrouw die ook Louise zeer dierbaar zijn Een van hen komt in het ziekenhuis terecht en eigenlijk zou ze spoorslags naar huis willen gaan om Jonas bij te staan. Maar de moordzaak moet voorgaan, zij heeft de leiding en Jonas is tenslotte al zeventien… Ze laat haar pleegzoon met tegenzin in zijn eentje achter.

Tenslotte is er nog Camilla Lind, haar goede vriendin, die tevens journaliste is. Camilla heeft eigenlijk vrij om voor haar vader te zorgen, maar als ze hoort waarmee Louise en P13 bezig zijn gaat haar journalistenbloed stromen. Stress op en top, want Louise kan én haar hulp gebruiken én moet haar een schrijfverbod opleggen.

Auteyr Blædel gaat van start met een moordzaak die weinig om ’t hand lijkt te hebben. Maar allengs wordt de zaak ingewikkelder, worden de onderlinge relaties geheimzinniger én boeiender. Een rustige misdaadroman wordt al snel een uiterst spannend verhaal, een boek dat je niet snel uit handen legt. Want hoe zit het en wie is de kwade genius? Een verrassing tot het eind. Een knettergoede thriller.

Sara Blædel – De stille weduwe. Louise Rick-serie. Vertaald uit het Deens (Den tavse enke) door Maaike van Hassel. ISBN 9-789-044-3655-66, 383 pagina’s, €22,99. Amsterdam: The House of Books 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Deel van een reeks, Detective / Thriller | Reacties uitgeschakeld voor De stille weduwe

Vinex

Geplaatst op 26 juni 2024 door Piet Windhorst

‘Al ziet men de lui men kent ze niet’

De wraak van een tiener.

Dit boek beschrijft de belevenissen van enkele bewoners van een burgerlijke Vinex-wijk in Amstelveen. Het echtpaar Hein en Simone zijn nieuwkomers. Ze moeten als Amsterdammers erg wennen aan het saaie Amstelveen. Dan is er het echtpaar Evi en Thijs met hun kinderen. Evi baalt van het huishouden en ze lijdt onder de verwaarlozing van haar man. Joyce is een politieagente met ziekteverlof. Vanaf haar balkon observeert ze de buurt. Lina is een hoofdpersoon die niet in de wijk woont. Ze is huishoudelijke hulp bij Hein en Simone.De korte hoofdstukken worden vertelt vanuit het perspectief van de vrouwelijk hoofdpersonen. Dat de schrijfster gekozen heeft voor zo’n brave wijk is om duidelijk te maken dat ook in zo’n omgeving mensen wonen met duistere kanten, wat in de loop van het verhaal duidelijk wordt.

Auteur

Bernice Berkleef (Amstelvven, 1986) studeerde Toerisma en HBO Rechten, maar werd freelancejournalist. Haar schrijversdebuut is het jeugdboek De missie van Kim Dakerveld. Daarna publiceerde zij de Young Adult roman Flame. Het schrijven van thrillers kreeg echter haar voorkeur. Cody was haar eerste en met haar tweede Bloedsteen won ze zelfs de Gouden Strop 2021. Vinex stond op de shortlist voor de Gouden Strop 2024.

Elke vrouwelijke persoon heeft haar eigen verhaallijn, waarbij die van Lina de belangrijkste is. Lina is 17 jaar. Via vele flashbacks krijgen we inzicht in haar tragische leven. Ze woonde met haar liefhebbende moeder zonder vader. Daar kwam verandering in toen haar moeder vermoord werd. Lina had de dader gezien. Zij werd geplaatst in een inrichting van jeugdzorg. Daarna volgden plaatsingen in 23 pleeggezinnen. In deze roman gaat ze naar een nieuw pleeggezin. Ze reist van Groningen naar Amsterdam-Zuidoost. Dit keer boft ze. Het gaat om een gezellig gezin. Ze heeft een eigen kamer. Ze gaat naar een school waar ze in de vierde klas van de havo plaatsneemt. Om wat bij te verdienen gaat ze huishoudelijk werk doen bij een echtpaar in Amstelveen. Waarom juist daar?

Naast Lina is er het stel Simone en Hein. Over hen wordt heel wat onthuld. Dat geldt niet voor Eva en Thijs. Het is een gewoon doorsneegezinnetje met een gefrustreerde vrouw. Haar man die een baan heeft aan de Zuidas leeft helemaal voor zijn werk. Over hem krijgen we geen informatie. Een interessante persoon is de alleenwonende Joyce. Ze werkt bij de politie en heeft een ongeluk gehad, waarbij haar collega is omgekomen. Zij is herstellende van het ongeluk. Joyce is nieuwsgierig naar haar buren. Ze doet onderzoek naar Lina en Simone en Hein. Jammer dat over Joyce zelf zo weinig achtergrondinformatie wordt gegeven. Je vraagt je af hoe ze met haar collega als politievrouw functioneerde. Waarom is ze alleen, had ze ooit relaties?

In de roman wordt regelmatig gesproken over een straatfeest. Je zou denken dat dit feest een climax zou vormen in het boek. Niets is minder waar. Het feest vormt slechts de achtergrond voor dramatische gebeurtenissen. Het sympathieke boek kabbelt voort zonder veel spanning. Je kunt het daarom nauwelijks een thriller noemen, Maar het slot is uitermate spannend en verrassend.

Een onderhoudende, prettig leesbare roman die duidelijk laat zien dat in zo’n saaie Vinex-wijk ogenschijnlijk brave mensen wonen, maar dat is slechts uiterlijke schijn.

Bernice Berkleef – Vinex. ISBN 978-90-443-5494-2, 301 pagina’s, € 21,99. Amsterdam: The House of Books 2023.

Geplaatst in Alle Boeken, Detective / Thriller | Reacties uitgeschakeld voor Vinex

Daten voor gevorderden

Geplaatst op 25 juni 2024 door Marianne Janssen

Op zoek naar die ene geweldige toevalstreffer

Meteen bij de eerste date erectieproblemen op tafel.

Als de aantrekkelijke 74-jarige actrice, schrijfster, columniste Willy van der Griendt gedumpt wordt door Jacob lijdt ze hevig aan liefdesverdriet. Wat heeft zij niet wat Jacobs nieuwe vriendin wél heeft? Als ze voor de zoveelste keer haar klaagzang te berde brengt bij haar vrienden Hans en Hubert krijgt ze allereerst te horen dat ze voortaan 10 euro boete moet betalen als ze Jacobs naam uitspreekt en daarbij geven de twee haar het advies te gaan daten. Daten? Dat is iets voor losers! Zij kan op iedere hoek van de straat een leuke man vinden! Waarom dat dan tot nu toe niet gebeurd is? Misschien stelt ze vreemde eisen? Wil ze alleen seks of ook praten? ‘We gaan een profiel aanmaken’, antwoordt Hans voortvarend.

En daarmee begint het avontuur van het daten met vreemde mannen. En vreemd zijn ze vaak inderdaad, daar komt ze als date-ster snel achter. Ze vraagt een man ‘liefst zonder buik’, maar als die buik ontbreekt is er vaak van allerlei anders waardoor een kennismaking zo verloopt dat een vervolg vaak uitblijft. Zo legt de eerste man al snel zijn erectieprobleem op tafel: ‘zijn penis is jaren geleden tussen zijn rits blijven zitten en het werd een bloedige operatie met nare gevolgen’. ‘Klote’ zegt ze meelevend. En ze beëindigt snel de conversatie. Op naar de volgende (foute) man. Want foute mannen zijn er veel, zo blijkt, en het lijkt of ze allemaal daten. Ook blijkt wel bij ontmoetingen dat de ingezonden foto de tijd al ver overleefd heeft.

Auteur

Willy van der Griendt (1950) studeerde pedagogiek. Na een korte loopbaan in de reclassering ging ze naar het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Van der Griendt speelde in een groot aantal toneelstukken, televisieseries en films. Ze schrijft voor zichzelf en in opdracht. Tot 2019 werkte ze als docent en coach voor het ROC (middelbare beroepsopleiding). Over die ervaringen heeft zij een televisiescenario geschreven. Tegenwoordig schrijft ze over haar eigen leven en ze heeft een column in de Margriet.

Hubert en Hans blijven haar praatpalen. De twee hebben zelf een prima relatie en ze zijn ervan overtuigd dat heteromannen van een zekere leeftijd er zelden meer appetijtelijk uitzien. Een modelletje aardappel op satéprikkers, dát kan ze verwachten. Engerds, oud en versleten.

Nu is W., zoals ze zich in het boek trouw noemt, zelf natuurlijk subliem. Ze is mooi, wie haar foto achterop de kaft ziet en weet hoe oud ze is, kan niet anders dan dat beamen. Verder is ze zeer intelligent, vindt ze. Als recensent waag ik dat te betwijfelen. Wie zich erop beroept trouw communist te zijn, en de miljoenen die Lenin, Stalin en consorten omwille van die leer hebben gedood terzijde schuift – ’t gaat me om ’t principe van alles eerlijk delen’, is niet intelligent. Ze gaat dan ook in therapie: waarom kom ik de ware niet tegen?

Is dit een hilarisch boek, zoals aangekondigd? Mwah…. Daarvoor heeft ze het teveel met zichzelf getroffen en is ze te wijdlopig in haar verhalen. Leuk, maar niet geweldig. De aangekondigde zelfspot is met een lantaarntje te zoeken.

Willy van der Griendt – Daten voor gevorderden. Hoe ik tal van mannen ontmoette en mezelf tegenkwam. ISBN 9-789-038-81-4988, 253 pagina’s, €21,99. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Diversen | Reacties uitgeschakeld voor Daten voor gevorderden

Aanslagh

Geplaatst op 22 juni 2024 door Piet Windhorst

De familie Van Oldenbarnevelt en prins Maurits

Onrecht vraagt om wraak.

Deze historische roman vertelt over de onthoofding van Johan van Oldenbarnevelt, raadspensionaris van Holland, een groot staatsman met veel verdiensten voor het land. Stadhouder Prins Maurits van Oranje was oorspronkelijk bevriend met Van Oldenbarnevelt. Toch werd hij veroordeeld voor landverraad en onthoofd op 13 mei 1619. Het feit dat hij in de godsdienststrijd de ‘verkeerde kant’ koos speelde daarbij eveneens een rol. Het grootste gedeelte van de roman bestaat uit het beramen van een aanslag op Maurits.

Auteur

Frans van Schaik (1956) werkte meer dan 40 jaar in het mbo-onderwijs en was hoofd internationalisering aan het ROC Horizon College in Noord-Holland. Hij is inmiddels gepensioneerd, woont in Denemarken en besteedt de meeste tijd aan het doen van onderzoek en schrijven. Hij debuteerde als auteur met de historische roman Scheyn.

De schrijver geeft aan dat de roman gebaseerd is op ware historische gebeurtenissen. Een geschiedeniskenner zal door dit boek niet verrast worden door nieuwe feiten. In een apart hoofdstukje getiteld ‘Wetenswaardigheden’ geeft Van Schaik precies aan wanneer het om ware gebeurtenissen gaat en wanneer om fictie. Het verhaal bevat zeer veel personen. Ook de familierelaties zijn ingewikkeld. Een uitgebreid overzicht van de personen helpt de lezer gelukkig.

Van Schaik is er goed in geslaagd het leven in Holland tussen 1619 en 1625 te weer te geven. Bepaalde scenes zijn heel inzichtelijk en beeldend beschreven. Bijzonder is het gedeelte waarin een familiebijeenkomst plaatsvindt waar Jan Francken, de vroegere knecht van Johan van Oldenbarnevelt, precies vertelt hoe de onthoofding plaatsvond. Interessant is het stuk waarin wordt beschreven hoe het gieten van kanonnen in zijn werk ging. Het gebruik van allerlei termen draagt ook bij aan de sfeer van die tijd. Het gaat onder meer over begrippen als bolkenvanger, bultzak, busschieter, kardoes, karos, saaiwerker. Heel boeiend zijn de beschrijvingen van de vele herbergen en taveernes. De waard is meestal gastvrij en serveert heerlijke gerechten. Ze worden steeds uitvoerig beschreven.

Het grootste gedeelte van de roman is gewijd aan het voorbereiden en organiseren van een aanslag op prins Maurits. De belangrijkste plannenmaker is Johans zoon Willem van Oldenbarnevelt en in mindere mate diens broer Reynier. Ze betrekken steeds meer mensen bij de aanslag, de meesten worden betaald. De grote vraag is natuurlijk of de aanslag gelukt. De geschiedenis geeft het antwoord.

Op de achtergrond speelt de godsdienststrijd tussen de remonstranten en de contraremonstranten. De remonstranten braken met enkele traditionele opvattingen. Zij erkenden de vrije wil van de mens, terwijl de contraremonstranten geloofden dat alles in het menselijk leven voorbestemd was. Maurits was contraremonstrant, de familie Van Oldenbarnevelt remonstrant.

De contraremonstrante kerk werd de officiële kerk.  Remonstrantse diensten werden verboden en hun predikanten het land uitgezet. In het boek wordt een clandestiene remonstrantse dienst beschreven.

Frans van Schaik schreef een zeer interessante roman over Maurits en Van Oldenbarnevelt. De meesten kennen wel de hoofdzaken van deze geschiedenis, maar het is fijn dat je nu precies te weten komt wat er toen gebeurde. Wat een onrecht, wat een wreedheid! Het boek kent een vlotte toegankelijke stijl. De schrijver brengt alles dichtbij, je waant je in de zeventiende eeuw.

Een boeiende en interessante historische roman.

Frans van Schaik – Aanslagh. ISBN 978-94-6365-635-1, 331 pagina’s, € 24,95. Leeuwarden: Uitgeverij Elikser 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Geschiedenis | Reacties uitgeschakeld voor Aanslagh

Gezeik in Amsterdam

Geplaatst op 19 juni 2024 door Pieter Wouter Broekharst

Ode aan de krul

Opkomst en ondergang van de Amsterdamse plaskrul.

Wat brengt iemand er toe om over iets onsmakelijks als een openbare pisbak een boek te maken. De auteur legt dat uit in ‘idee en uitvoering’ aan het begin van het boek.

Het betrekkelijk korte tekstgedeelte is in een documentaire stijl geschreven, maar toont wel aan dat de auteur een gedegen onderzoek naar de geschiedenis van openbare toiletten heeft uitgevoerd. De tekst wordt ondersteund door een zeer grote hoeveelheid foto’s van de plaskrul en ook worden de speciale ontwerpen in beeld gebracht. 

Auteur

Renzo Gerritsen (1994) is een professioneel fotograaf met een enorme voorliefde voor avondfotografie. Hij geeft cursussen nachtfotografie en publiceerde diverse cursusboeken. Met dit boek wil hij een ‘ode aan de krul’ brengen om dit icoon niet in de vergetelheid te laten verdwijnen

Alle 37 oude en de 3 moderne plaskrullen (die zijn afgekeken van de Rotterdamse versie) in Amsterdam zijn gefotografeerd en op de foto’s is het te zien dat de plaskrul voor de man onontbeerlijk is om aan een boete voor wildplassen te ontkomen. Vrouwen moeten het ophouden. Ontstaan en toekomst en alle aspecten van het gebruik, misbruik en onderhoud komen aan bod.

Utrechsestraat
Ruysdaelkade

De titel wekte bij mij de verwachting dat er wat anekdotes en ‘Carmiggelteske’ verhaaltjes in zouden zijn opgenomen met die speciale humor waar de Amsterdammers zo prat op gaan, maar de plaskrul is kennelijk geen onderwerp waar grapjes over gemaakt worden. Het moge daarbij duidelijk zijn dat de auteur in de eerste plaats fotograaf is. En zo is het meer een (schitterend) fotoboek dan een leesboek.

Kortom: de geschiedenis van de plaskrul in woord (tweetalig) en – vooral – in beeld.

Renzo Gerritsen – Gezeik in Amsterdam. Ode aan de krul. (Taking a Piss in Amsterdam. Ode tot the Pee Curl).ISBN 978-90-8275039-3, 192 pagina’s, € 38,50 Amsterdam: Eigen beheer 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Fotografie | Reacties uitgeschakeld voor Gezeik in Amsterdam

Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen

Geplaatst op 18 juni 2024 door Marianne Janssen

‘Ik regel mijn eigen zaakjes’

Iedereen komt het paarse fietsje tegen.

Als Eva Eikhout nog veilig in de baarmoeder zit horen haar ouders bij de zesmaandse echo dat hun dochter onvolgroeide armen en benen heeft. De baby lijdt aan het zeer zeldzame FFU-syndroom. Haar vader en moeder schrikken, maar de baby is en blijft welkom. Sterker nog, haar vader is ontzettend trots op zijn meisje en zet haar overal triomfantelijk in de maxicosy op tafel: ‘Kijk goed! Dit is onze perfecte dochter.’ En met die boodschap en bijbehorende opvoeding gaat Eva het leven in: ze is perfect, precies goed als ze is.

Met die blijde zelfverzekerdheid leeft ze verder, handicap of niet. In dit boek waarin Eva over haar leven vertelt spat de levenslust van de pagina’s af. Want al bezorgt haar handicap haar ontzettend veel ongemakken, Eva regelt haar eigen zaken, en doe dat haar maar eens na. Ze werkt, date, studeert, doet presentatieklussen, facetimet met haar ouders, verhuist, drinkt (havermelk)koffie, treedt op voor de televisie, wordt verliefd en heeft de nodige pgb-frustraties.

In een tv-interview met Jeroen Pauw ter gelegenheid van het verschijnen van dit boek vertelt ze over het eerste moment dat ze geconfronteerd werd met haar anders-zijn. Ze woonde in het rustige Groesbeek. Ze was twee jaar oud toen ze haar eerste elektrische rolstoel kreeg, een schattig klein rood rolstoeltje dat ze volledig zelf kon bedienen met een joystick. In dat stoeltje kon ze meekomen met andere kinderen die aan het steppen waren, aan het fietsen of skeeleren én ze had iets wat die andere kinderen niet hadden. Dolle pret. Tot ze een prachtig paars fietsje zag. Dát wilde ze hebben! Ze vroeg het haar moeder, maar die wees haar erop dat ze niet kon fietsen en daarom een prachtig rood rolstoeltje had. ‘Maar als ik mijn rolstoel nou teruggeef aan die meneer die hem kwam brengen, dan wil ik dat paarse fietsje.’ ‘Maar daar kan jij niet op rijden en mama kan jou niet altijd duwen’, was het antwoord. Het paarse fietsje stond symbool, ook in haar latere leven. Er waren dingen die ze niet kon. Om door te gaan moest ze het paarse fietsje loslaten. ‘Iedereen komt in zijn leven een paars fietsje tegen,’ zei ze. Tegenvallers, teleurstellingen waarmee je verder moet leven.

Auteur

Eva Eikhout (1996) is presentatrice, dagvoorzitter en spreker. Na de havo in Nijmegen te hebben afgerond volgde zij in Arnhem de studie Communication and Multimedia Design. Daarna begon ze een eigen onderneming in mediaproducties. In 2018 heeft ze de BNNVARA Academy afgerond. Haar programma’s Weet Wat Je Date, Eva en de Eva’s en One Night Stand-Up zijn te bekijken op het YouTube-kanaal van NOP3. Verder werkt Eva als freelancer. Ze is ambassadeur van Uniek Sporten en maakt samen met Marcel Maijer de podcast ONBEPERKT.

Eva werkt als motivational speaker en vertelt tijdens bijeenkomsten op humoristische wijze over de hindernissen die zij doorstaat wegens haar fysieke beperking én hoe zij die oplost. Zelfspot is haar verbale wapen.

Eva regelt haar eigen zaakjes. Evenals talloze mensen met een beperking heeft ze te maken met de ambtenarij om de hulpen te regelen die via haar pgb (persoonsgebonden budget) betaald moeten worden: meermalen per dag heeft zij iemand nodig en het pgb voorziet in de gekste dingen niet. Moet zij ’s avonds sporten en geeft zij overdag een lezing? Dan moet de pgb-hulp haar ’s morgens maar vast in haar sportkleren helpen. Eva’s verontwaardiging is groot. Komt de ambtenaar ook naar kantoor in haar trainingspak als ze ’s avonds gaat sporten? Make up aanbrengen? Dat hoeft niet. Daar is geen pgb voor. Zo stoot Eva keer op keer haar neus tegen de regels. Nu regelt ze alles zelf en neemt met het toegekende budget de juiste mensen aan. Kletst met ze, wordt bevriend, en wordt met respect bejegend. Eva’s lijfspreuk: Life is short, and so am I.

Dit vrolijke en goed geschreven boek is geen boek van een meisje zonder armen en benen. Het is een boek over wilskracht, humor op het juiste moment en power van kop tot kont, mét armen en benen en een grote lach en doorzetten tot het einde. Knap!

Eva Eikhout – Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen. ISBN 9-789-048-8665-88. 254 pagina’s, € 22,99. Amsterdam: Lebowski Publishers 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Autobiografie / memoires, Non Fictie | Reacties uitgeschakeld voor Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen

Roofdier

Geplaatst op 15 juni 2024 door Piet Windhorst

Een verdwijning in Lapland

Tijdelijk weer politierechercheur.

Hoofdpersoon Alex Berger was vroeger een succesvol hoofdinspecteur bij de Brusselse moordbrigade. In deze thriller is hij een privédetective in Oostende. Hij neemt weinig opdrachten aan, zeker geen echtscheidingszaken. Meestal werkt hij in de boekhandel van zijn vriend Eric. Als een wanhopige moeder hem smeekt haar verdwenen zoon op te sporen kan hij niet weigeren. Tom Claerbout is verdwenen in het Finse deel van Lapland. Alex vertrekt naar Finland en begint in samenwerking met de Finse hoofdinspecteur Leena Eriksson.  zijn speurtocht naar Tom.

Auteur

Toni Coppers (1961) is een Vlaamse auteur van voornamelijk thrillers. Hij schrijft samen met zijn vrouw en coauteur Annick Lambert. In 1995 debuteerde hij met De beha van Madonna. Als thrillerauteur kreeg hij succes met de reeks Liese Meerhout, die tevens verfilmd werd tot de tv-serie Coppers. In 2017 begon hij met de serie Alex Berger, waarvan Roofdier het vierde deel is..

De vermiste Tom is het ‘product’ van een one night stand van zijn moeder met de bekende kunstschilder Zeger Jonckheere. Deze vertrok naar Finland en liet nooit meer iets van zich horen. Tom schreef hem brieven, maar kreeg nooit antwoord. Hij wilde hem toch ontmoeten. Als student aan de filmacademie wilde Tom een documentaire maken over zijn vader. De zoektocht van Alex Berger lijkt een onmogelijke opdracht. Tom is verdwenen in een uitgestrekt natuurgebied, het National Oulanka Park. Alex komt in aanraking met twee moorden, waaronder die op Jonckheere. Tom blijft onvindbaar, maar Alex geeft niet op. Behalve de zoektocht naar Tom werkt Alex samen met de politie bij twee moordzaken..

Roofdier is een bijzonder spannend boek, vol actie: moorden en een verdwijning. Het feit dat het verhaal zich afspeelt in het Finse Lapland maakt het boek extra aantrekkelijk want de schrijver weet de prachtige natuur met dichte bossen knap weer te geven. Ook enkele ontmoetingen met beren zorgen voor spanning. Coppers slaagt er daarnaast in om de personen goed te beschrijven. Dat geldt in het bijzonder voor de Finse collega’s met wie Alex samenwerkt. Wat is typisch Fins? De Finnen blijken nogal afstandelijk en stug te zijn.

Een zeer geslaagde thriller.

Toni Coppers – Roofdier. ISBN 978-94-649-4608-6, 361 pagina’s, € 24,99. Gent: Borgerhoff & Lamberigts 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Deel van een reeks, Detective / Thriller | Reacties uitgeschakeld voor Roofdier

De spoken van Brugge

Geplaatst op 12 juni 2024 door Marianne Janssen

Het dolle detectivewerk van Magritte en Georgette

De beroemde schilder als speurder.

Weet niet hoe het u vergaat, maar bij het horen van de naam van de beroemde Belgische schilder Magritte verschijnt voor mijn geestesoog onmiddellijk zijn schilderij van een pijp, met daaronder de cryptische tekst Ceci n’est pas une pipe. Dom, dacht ik als kind: dit is wél een pijp. Om later tot de conclusie te komen dat het toch géén pijp was, maar alleen een schilderij van een pijp. René Magritte zag de waarheid achter de dingen! Het mag dan ook nauwelijks verbazing wekken dat hij ook heel geschikt was om als detective aan het werk te gaan, om op die manier de waarheid achter de dingen te ontdekken. Dat is ook in dit boek het geval, inmiddels alweer de derde misdaadroman waarin de schilder als speurder optreedt. Als de schilder en zijn beminde vrouw Georgette uit hun eerste slaap worden gewekt staat Carmen voor de deur, hun niet héél kiene schoonmaakster. Carmen is van streek. Ze heeft net ontdekt dat haar andere meneer, Charles Bogaert, dood in huis ligt. Carmen heeft niets aangeraakt, alleen een brief met de tekst top secret in haar tas meegenomen. Uit het huis is verder ook nog een schilderij verdwenen Le Principe du plaisir, geschilderd door Magritte, die het ooit had gemaakt voor zijn mecenas en verzamelaar Edward James. Hoe komt dat schilderij bij de inmiddels dode Bogaert terecht?

Als de politie is ingelicht en op de melding van de vermoorde man afgaat is het lijk weg. De ‘flic’ voelt zich zwaar in het ootje genomen. Suggereert zelfs dat Carmen iets te diep in het glas gekeken heeft.

Maar Magritte belt de volgende dag Edward James om erachter te komen of die het schilderij heeft verkocht. Dat blijkt niet het geval en James vraagt hem ernaar op zoek te gaan. Dat verzoek en de top-secretbrief voeren het echtpaar Magritte en hun beminde hondje Loulou naar de mooie stad Brugge. In die beroemde stad van grachten, bier, begijnen, paardenkoetsjes en kantkloswerk halen de Magrittes hun hart op en ze hangen niet alleen de toerist uit, maar komen ook in aanraking met spoken en zeer foute lieden. Magritte en Georgette zijn in hun element, ze kunnen weer detectives zijn.

Auteur

Nadine Monfils (1953) is een Belgische schrijfster, regisseuse, producent en soms ook comédienne. Ze geeft ook schrijflessen, onder andere in Franse gevangenissen. Ze had een kunstgalerie in Brussel en woont momenteel in Montmartre.

Monfils weet veel, héél veel over Magritte, de surrealistische schilder. Ze kwam op het idee om de man te doen herleven als detective. In die verhalen zou zij dan de kans hebben van alles te vertellen over zijn leven zonder dat het een belerend toontje zou krijgen. Zijn schilderijen zouden aan bod komen, degenen die hem opdracht daarvoor hadden gegeven, vrienden en vriendinnen, zijn eet- en drinkgewoonten, je zou het zo gek niet kunnen bedenken! En het lukte haar. Ze leerde Georgette Magritte kennen, na René’s overlijden, en die vertelde haar veel over hun gezamenlijk leven. Nadine Monfils schreef daarna Nu breekt mijn pijp!, In Knokke! en daarna dit derde deel.

Lezend in wat inmiddels het derde deel van de Magrittes op speurtocht is kom je van allerlei te weten. Zo is het verdwenen schilderij Le principe du plaisir vele jaren later – in 2018 – verkocht voor 23 miljoen euro, heeft Edward James echt bestaan en in het Mexicaanse dorpje Xiltla een surrealistische tuin aangelegd, smaakt een Belgische rolmops (plus recept) lekker bij een biertje en was Paul MacCartney een dusdanig groot fan van Magritte dat hij thuis een aantal ongebruikte met verf bekladde doeken van hem heeft, zijn schildersezel en zijn bril. Hij heeft 25 schilderijen van Magritte, waaronder dat met de appel, dat hem inspireerde tot  het beroemde logo van de Beatles Apple Corps.

Dit derde deel uit de serie is een heerlijk ontwapenend verhaal. Ik beleefde het meeste plezier aan de tientallen weetjes over de schilder van het surrealisme en heb al lezend ook regelmatig gegoogled om schilderijen van Magritte of tijdgenoten op te zoeken of om bijvoorbeeld de Mexicaanse tuin van Edward James te zien.

Dubbel veel plezier, en dat voor een ‘dolle detective’. Chapeau Monfils, maar natuurlijk wel een bolhoed, het favoriete hoofddeksel van Magritte!

Nadine Monfils – De spoken van Brugge met het dolle detectivewerk van Magritte en Georgette, Vertaald uit het Frans door Petra Van Caneghem (Les folles enquêtes de Magritte en Georgette. Les Fantômes de Bruges). ISBN 978-94-641-0277-2, 247 pagina’s, € 22,99. Antwerpen: Uitgeverij Horizon 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Deel van een reeks, Detective / Thriller, Humor | Reacties uitgeschakeld voor De spoken van Brugge

De tranen van de stad

Geplaatst op 10 juni 2024 door Marianne Janssen

‘Amsterdam is nu van anderen’

Op zoek naar de schaduw van ooit.

David Blok is zevenenzeventig jaar oud als het verleden hem parten gaat spelen. Al die jaren heeft hij gewoond, gewerkt, liefgehad en gemopperd in zijn eigen stad Amsterdam. Hij is verwekt op Dolle Dinsdag, 5 september 1944 en een maand na de bevrijding geboren. Wel en geen oorlogskind voelt hij zich. Vlak voor haar dood heeft zijn Joodse moeder hem na vijfenzestig jaar de werkelijke geschiedenis van zijn vader verteld. Sinds die tijd duikt David het verleden in, op zoek naar de verhalen achter die waarheid. Hoe stierf zijn vader? Is hij zelf nu wel of niet joods als hij het geloof niet praktiseert? Hij kijkt terug naar zijn studententijd, haalt herinneringen op aan zijn vriend Arend met wie hij een trektocht door de bergen van Noorwegen ondernam. En waar hij ook loopt in de stad wordt hij geconfronteerd met de oorlog. Zijn kleindochter Pat krijgt alle verhalen te horen, de geschiedenis van de weggevoerde Joden wil hij haar niet onthouden.

Zijn vriendin Marthe moet ook mee aan de wandel. Zij is expert in de geschiedenis van de stad, maar David doceert onvermoeibaar door. Hij klaagt dat hij zijn eigen stad niet meer kent. Er zijn te veel expats, te veel toeristen, de stad lijkt wel een pretpark voor passanten. En geen van die mensen – en dáárin ligt Davids klacht – kent de geschiedenis van de stad. Amsterdam is geen pretpark, Amsterdam is een schuldige stad van waaruit 75.000 Joodse inwoners zijn afgevoerd en vermoord. David beleeft zijn stad anders. Hij is als weter zwaar in de minderheid en daarmee is Amsterdam de stad van anderen geworden. Anderen, die geen weet hebben van de tranen van zijn stad.

Als plotseling – na jaren van stilte – de post hem een brief van Arend bezorgt die David graag wil ontmoeten komen nog meer herinneringen boven. David vraagt zich af of hij op Arends verzoek in moet gaan. Na zijn scheiding was hij veel vrienden kwijtgeraakt, zelfs Arend had partij gekozen voor zijn ex. Vijfentwintig jaar vriendschap bij het grofvuil. En zou hij die vriendschap nu moeten gaan restaureren? David tobt en piekert en neemt tenslotte contact op. De ontmoeting leidt tot een onverwachte beslissing: de oude vrienden gaan nog één keer samen de bergen in.

Auteur

Dr. Leo Pauw (1953) woont sinds 2022 in Frankrijk. Hij werkte jaren als pedagoog in het onderwijs en publiceerde verschillende boeken over de maatschappelijke opvoeding van de jeugd. Daarnaast schreef hij columns en twee boeken met korte verhalen over het leven op het platteland in Frankrijk: in 2015 verscheen Verstilde tijd en in 2016 Smeltende sneeuw. In 2021 verscheen zijn roman Riverside Drive.

De thema’s van dit boek: vriendschap en het gewicht van het verleden, en dat laatste speciaal geënt op Amsterdam als schuldige stad, zijn boeiend. Maar hoofdpersoon David is een onverbeterlijke mopperaar, die er bovendien behagen in schept over alles in ‘zijn’ stad tekst en uitleg te geven. In het boek is hij een voormalig journalist, het jasje van de betweterige eeuwige schoolmeester past hem beter. Dat maakt hem voor de lezer minder sympathiek als de auteur wellicht gewenst had.

Een goed geschreven maar nogal knorrig boek.

Leo Pauw – De tranen van de stad. ISBN 9-789-083-420-103. 238 pagina’s, € 24,99. Groningen: Nobelman Uitgeverij 2024.

Geplaatst in Alle Boeken, Fictie | Reacties uitgeschakeld voor De tranen van de stad