LeesKost

De troebele jaren van Amalia

Hartstocht en macht aan het Haagse hof.

Het is 1629. Amalia van Solms is getrouwd met Frederik Hendrik van Oranje, achttien jaar ouder dan zij. Macht erotiseert, wat haar man aan hartstocht tekort komt wordt deels goedgemaakt door zijn positie als stadhouder want hij heeft daarmee Amalia tot de machtigste vrouw van het land gemaakt. Die positie wil zij waarmaken. Ze wil meepraten over staatszaken, meedoen in het spel van intriges en kuiperijen, ambassadeurs naar haar hand zetten om wijd en zijd beslissingen in staatszaken te regelen. Haar echtgenoot is minder gecharmeerd van de ambities van Amalia, maar kan slecht tegen haar op. Macht heeft ook voor Amalia consequenties. Hoe meer zij te vertellen heeft, hoe meer zij in de gaten wordt gehouden. Roddel en achterklap spelen een rol tot in de hoogste kringen. Amalia blijkt zelfs haar vrijgevochten zusje Louise Christine niet altijd te kunnen vertrouwen. Als Amalia verliefd wordt op kapitein Büttner, die de bewakingsdienst in haar huis aanvoert, komt zij in een lastig parket te zitten. Ze dwingt hem tot intimiteiten en is daarna volkomen weerloos want nooit eerder heeft zij geweten wat hartstocht teweeg kon brengen. En hoe verslavend die liefde kan zijn. Dát is gevaarlijk.

Hoe hebben we ooit zonder gekund

‘Piepjong’ en al onmisbaar.

Hoe is het mogelijk: de was doen met een geribbeld wasbord, met groene zeep en een borstel. Wat een slopend tijdrovend karwei! Een hele moeizame maandag, de wasdag bij uitstek, – en met een groot gezin vaak nog langer – ging aan de gezinswas op… Tot de eerste wasmachines kwamen, eerst nog kleintjes met een afvoerslang in de keukenspoelbak, later de grotere, elektrische apparaten. Wie ook nog een centrifuge bezat was helemaal gelukkig, die kon de was meteen na het centrifugeren aan de lijn gaan hangen… En we gingen nog een stap verder, want momenteel staat in 70% van de huishoudens ook nog een droogautomaat. De gedroogde kleding hoeft nu alleen nog gevouwen te worden… Het is geen wonder dat Annegreet van Bergen in haar klein geschiedenisboek van doodgewone dingen een pleidooi houdt voor een standbeeld voor de wasautomaat. Ergens, in een plantsoen met bejaardenhuisjes uit de jaren zestig, zou dat standbeeld moeten komen, een in brons gegoten apparaat met daaronder de Wilhelmus-achtige tekst ‘de tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwondt’. De moeder der huishoudelijke apparaten, die vrouwen tijd en vrijheid bezorgde, verdient eer vindt de auteur.